Vlinder-EHBO

Ik vond je ‘s ochtends, pal voor mijn deur. Je leek op een vastgeplakt papiertje, maar toen ik bukte zag ik het. Dit was geen papiertje. Dit was een vlinder. Op zijn rug, vleugeltjes wijd.

Niks onnatuurlijker dan een vlinder van dichtbij ongestoord te kunnen bekijken. Druppels van de regen van de nacht glinsterden op de onderkant van je vleugels.

Hier, zo vlak voor de tuindeur, was toch geen plek voor een dood vlindertje. Heel voorzichtig tilde ik je op. Toen ik je wilde omdraaien, gingen je vleugels als in een reflex opeens omhoog, tegen elkaar aan. En daarna ontvouwden ze zich weer.

Ziezo, dit was beter. Je lag nu weer met de goede kant boven. Je zag er helemaal niet zo dood uit, alsof je zo weg zou kunnen vliegen. Ik kon nu de bovenkant van je vleugels bewonderen. De gouden glans die overging in bruin en fel oranje. De witte vlekken die nogal casual gemaakt leken te zijn, met klodders verf. Atalanta, zei Google. En ik verbaasde me over het vachtje op je rug. De haartjes bewogen door de warme luchtstroom uit mijn neus. Zo dichtbij. Ik voelde zachtjes aan de haartjes en bekeek je twee voelsprieten. Ze bewogen wat door de wind. Maar af en toe leek er ook eentje zomaar uit zichzelf omhoog te gaan, als groet. Maar dat beeldde ik me vast in.

Ik keek, en ik keek, en toen… BEWOOG JE. Ik schrok me wezenloos. Uit het niets fladderden de vleugels een keer, twee keer, en je rolde naar je zij. Je pootjes bewogen nog even. Maar daarna werd alles weer stil.

Oké… Dit was dus geen dode vlinder. Maar ook zeker geen blije vlinder. Weer was Google mijn vriend. Insecten die het moeilijk hebben, schijnen nogal op te knappen van een shotje suikerwater. Dus ik schoof je een lepeltje lauwwarm water met honing onder je snoetje. Er gebeurde… niets.

Hm. Was je aan het drinken? Hoe drinken vlinders eigenlijk? Hebben ze überhaupt een mond? Wat blijkt: vlinders drinken door een soort rietje dat normaal gesproken opgekruld onder hun ‘kin’ zit. Soms zijn ze zo verzwakt dat ze dit rietje zelf niet meer uit kunnen rollen. Dus daar ging ik, al speurend met een tornmesje naar dat rietje wat ergens zou moeten zitten. Sorry als ik mis prikte…

Maar gelukkig was het oprolmondje snel gevonden en uitgerold. Ik ontpopte me warempel tot ware vlinder-EHBO-expert. En het was geweldig om te zien hoe je meteen begon te drinken. Er was hoop!

Met hernieuwde kracht deed je een poging om weg te vliegen, maar ook nu viel je weer op de zijkant. En zo ging het een paar uur verder. Dit zag er toch niet zo goed uit… Drinken deed je nu ook niet meer.

De volgende ochtend was het officieel. Dit was nu een prachtig, dood vlindertje. Maar goed, als je van een rups een vlinder kan worden, dan volgt er na het vlinder-zijn vast nog wel weer een upgrade.

Zonder vlinder meer om voor te zorgen bleef ik achter met een paar opgefriste inzichten. De dingen zijn niet altijd wat ze lijken, zelfs een vlinder blijft niet altijd fladderen, en elk einde is een nieuw begin.